Rugzak-wandelen als metafoor
De vakantie nadert. Tijd om te luieren of om juist te bewegen? Ooit heb ik 2,5 maand gewandeld naar Santiago de Compostela. Zoals veel mensen, keerde ik terug vol levenslessen. Daarvan is er één heel praktisch: leef alsof je een rugzak draagt!
Wie aan lange afstand wandelen doet, kent het belang van de rugzak. Hij moet goed zitten, precies op je rug zijn afgesteld en niet te groot zijn. Want een grote rugzak verleidt je tot (te) veel meenemen. Als je iets niet moet doen, dan is het te veel meenemen onderweg. Alles heeft gewicht en ieder grammetje weegt aan het eind van de dag honderd keer meer dan aan het begin.
Toen ik in 1983 naar Santiago liep was de route pas net een beetje herontdekt en in kaart gebracht. Het was nog heel stil. Ik liep met mijn vriendin en we kwamen nauwelijks andere wandelaars tegen. Er waren nog geen lodges onderweg. Een enkele keer was er een refugio. Voor betaald onderdak hadden we geen geld, dus we gingen kamperen. Tent, slaapzak, matje, kookspullen - het moest allemaal gedragen worden. Al na enkele weken besloten we dat we te zwaar bepakt waren. Waar konden we op bezuinigen? We konden dingen delen. Hadden we allebei een handdoek nodig? Nee, we konden best samen met één. Het was mei/ juni en de zon scheen volop. We hingen de handdoek overdag te drogen over de rugzak. Als we vaker de was deden konden we ook wel met minder sokken toe. Eén broek was eigenlijk voldoende. Een tandenborstel weegt niet veel, maar waarom moesten we allebei een eigen exemplaar hebben? We stuurden al snel allerlei bagage terug naar Nederland. We hoefden niet twee flessen met water te vullen als we vijf kilometer verder langs een dorpje zouden komen, want daar konden we ergens aankloppen en om water vragen.
Tegen het eind van de reis ontdekten we een paar Spaanse mede-pelgrims met nog minder bagage. In iedere plaats van bestemming vroegen ze om onderdak aan de plaatselijke pastoor. We waagden de gok om hun voorbeeld te volgen. We gaven onze tent mee aan een Nederlander die we onderweg ontmoetten en die met de auto reisde. Het bleek nog leuker om op die manier te reizen. Soms wachtten onze Spaanse vrienden ons 's avonds op een dorpsplein op om te vertellen waar we dit keer konden slapen. We sliepen op de zolder van een kerk, in een leegstaand klaslokaal, in de garage van de pastoor. Overal was een oplossing. We legden grotere afstanden af. Natuurlijk waren we ondertussen geoefend, maar nu waren we ook lichter. We liepen steeds makkelijker. We hadden steeds minder nodig.
Wat voor wandelen geldt, geldt voor het hele leven. Je bent altijd onderweg. Je komt beter vooruit als je je ontdoet van overtollige lasten. Je rugzak lichter maken. Niet te veel met je meezeulen. Regelmatig stilstaan en pauze nemen zodat je weer energie hebt om verder te gaan. Vertrouwen op je medemensen. Dan wordt het leven heel simpel!
Dus wat is je bagage? Heb je baat bij de levenslessen die je van huis uit hebt meegekregen of drukken ze op je schouders? Wat heb je niet (meer) nodig om je doel te bereiken?
