Aandacht voor je lichaam

Hoe verdeel jij je aandacht tijdens een werkdag? Heb jij aandacht voor je lichaam?

In APK-termen is je lichaam als het dashboard. De omgeving is belangrijk, de route is belangrijk. Maar je moet in de gaten houden of je voldoende brandstof hebt, of je niet per ongeluk nog op de handrem rijdt, hoe het met het oliepeil is. De aandacht naar binnen richten dus.

Ik geloof dat wij mensen bedoeld zijn om in ons lichaam te leven. Niet alleen op de sportschool of in de vakanties. Altijd. Continu. Ik snijd me af van een heel vitale bron als ik er geen acht op sla. Ik mis belangrijke informatie. Mijn hele leven veranderde toen ik mijn eigen lichaam leerde te bewonen. Ik doe meer waar ik blij van word

Als je bij een kennisorganisatie werkt, is het dagelijkse praktijk om je cognitief in te spannen, alert te zijn, te focussen. Een bij-effect van focus op het één, is het negeren van het ander. Niet afgeleid worden, ook niet door de behoeften van je lichaam. In sommige organisaties zijn er daarom computerprogramma's die je eraan helpen herinneren dat het goed is om even je aandacht te verleggen. Te bewegen. Schouders te ontspannen. Te rekken en te strekken. Zo'n programma geeft piepjes na een lange aaneengesloten tijdsduur van computerwerk, zodat je je houding kan veranderen. Opdat je fit blijft, opdat je het vol blijft houden.Natuurlijk is iedereen blij met zo'n programma en wordt er dankbaar gebruik van gemaakt.

Nee dus. Bij de introductie op de werkvloer van nieuwe collega's is één van de eerste dingen die worden uitgelegd hoe je die piepjes uit kan schakelen. Zodat je er geen last van hebt. Zodat je collega's er geen last van hebben. Want dat geluid leidt zo af. Iedereen wil zijn aandacht bij die interessante inhoud hebben. En het gaat niet alleen om die piepjes. Nooit heb ik iemand de oefeningen zien doen die op het scherm verschijnen (zonder geluid kan je die oefeningen nog steeds doen). Ik deed ze ook niet. Een extra loopje over de gang om koffie te halen deed ik wel. Toch even bewegen. Maar ik ga toch niet voor gek staan midden in die flex-kamer? Er moet toch gewoon gewerkt worden? Hoe sterk is de menselijke behoefte om niet af te wijken, om erbij te horen. Was het storen lastig? Of is je lichaam lastig?

Er waren tijden dat ik mijn lichaam lastig vond. Juist op het werk. Het dwarsboomde mijn bedoelingen. Het verstoorde het beeld dat ik van mezelf neer wilde zetten. Het herinnerde me aan angsten en onzekerheden die ik niet wilde voelen. Ik kon rood worden, ik kon blokkeren, mijn stem kon haperen en mijn spieren trillen. Waarom kon mijn lichaam zich niet gewoon gedragen zoals 'ik' het wilde? Ik had toch geen reden om onzeker te zijn? Ik wilde mijn lichaam instrueren, disciplineren. Ik wilde er best aandacht voor hebben, maar op een ander moment. Tijdens het werk moest het zich gedragen. Het moest voorbeeldig zijn.

Dat lukte niet. Wie was die ‘ik’ trouwens? Leek die houding van dat ‘ik’ niet een beetje te veel op een ouderwetse opvoeder? En als ‘ik’ dan de opvoeder was, was mijn lichaam dan het kind? Een kind dat zich moet schikken en afwachten tot er tijd en aandacht voor haar is? Een kind dat misschien zelfs nog geen woorden heeft en zich moet uiten in lichaamstaal, hopend dat haar signalen worden opgepikt?

Lichaamstaal. Het is een taal die je bij anderen kan lezen. Hoe beter je in contact staat met je zintuigen, des te beter je die taal kan leren interpreteren.

Nog belangrijker is het om de taal van je eigen lichaam te verstaan. Alle nuances. Het begint allemaal met opletten. Aandacht besteden aan de verschillende reacties. Wanneer maakt je hart een sprongetje? Wanneer loopt je energie weg? In welke situaties spannen je spieren? Wanneer hapert je stem? Bij wie ben je op je gemak? Waar ben je op je hoede? Wanneer heb je plezier? Wanneer zit je in je hoofd en malen je gedachten? In welke omstandigheden voel je je prettig? Kan je je tenen en je voetzolen voelen? Adem je door je buik? Wat geeft je energie? .